صنعت نساجی و پوشاک در ترکیه که نقش مهمی در اقتصاد از نظر نیروی کار، سود سرمایه و فرصتهای صادراتی دارد، فعال ، پویا و دارای پتانسیل رشد بالایی می باشد.این صنعت 16% سهم تولیدات صنعتی ، 19% سهم نیروی کار در کارخانجات صنعتی و 32% سهم کل صادرات ترکیه را به خود اختصاص داده است. توسعه صنعت نساجی و پوشاک این کشور مدیون فاکتورهایی از قبیل کیفیت مواد خام تولید شده، قیمت
 مناسب ،نیروی کار ارزان و هزینه پایین هر واحد می باشد.
در کشور ترکیه ، فعالیت های صنعتی در زمینه ریسندگی و بافندگی از ابتدای دهه 1930 و با اعمال سیاستهای کنترلی دولت آغاز شد . بعد از سرمایه گذاری دولت در بخش تولید محصولات پنبه ای از طریق بانک سومر ، تقاضا برای الیاف پنبه افزایش یافت و کشاورزان درصدد کاشت الیاف پنبه در مجتمعهای کشاورزی بر آمدند. بنابر این بانک سومر تبدیل به بنگاه مهمی شد که نیروی تازه ای به کشاورزی پنبه و توسعه به صنعت نساجی بخشید.
سرمایه گذاری دولت در تولید محصولات پنبه ای در ابتدای دهه 1930 آغازو با
 سرمایه گذاری بخش خصوصی بعد از سال 1950ادامه یافت.با شروع فعالیت بخش خصوصی در صنعت ریسندگی در ابتدای دهه1970 تقاضا برای الیاف پنبه افزایش یافت،بطوریکه صادرات پنبه خام کاهش و صادرات نخ پنبه ای افزایش یافت.[1]
در فاصله بین سالهای 1970 تا 1990 سرمایه گذاری در صنعت ریسندگی به صنعت ریسندگی رینگ معطوف شد. بعد از سال 1990 صنعت تولید نخهای اپن اند که 
سرمایه گذاری پایین تر و قابلیت تولید بالایی را داشت ، آغاز گردید . خصوصا" ساخت این دستگاهها موجب تسریع توسعه در بخش نخ پنبه ای بوده است.
بعد از سال 1995 صنعت ریسندگی به سبب افزایش تعداد کارخانجات و ظرفیت موجود توسعه یافت.صنعت نساجی و پوشاک مبتنی بر صادرات کشور ترکیه ، با پذیرش قرارداد
Custom Union Agreement  رشد پیدا کرد. در نتیجه افزایش در ظرفیت تولید و تعداد ماشین آلات پیشرفت چشمگیری در بخش نساجی و پوشاک صورت پذیرفت. [2]
موفقیت جدید موجب افزایش نیاز به الیاف پنبه و در نتیجه افزایش تولید این الیاف گردید.